Kategoria:

„Alea iacta est” czyli…

…„kości zostały rzucone”! Firmy farmaceutyczne prześcigają się w produkowaniu leków, maści i zastrzyków, które gwarantują poprawę stanu naszych kości, stawów i więzadeł. A czy są może inne sposoby na silne stawy i kości? Co dzieje się w naszym układzie kostnym pod wpływem aktywności fizycznej? Co powinniśmy robić, aby skutecznie wzmacniać swoje kości, bez łykania garści leków?

Systematyczna aktywność fizyczna, już od najmłodszych lat ma niezmiernie istotny wpływ na kształtowanie prawidłowego kośćca. Ruch przyczynia się do wzrostu masy tkanki kostnej i poziomu wysycenia jej związkami mineralnymi. Zgodnie z prawem Delpecha-Wolffa, które podkreśla, że prawidłowy wzrost kości może nastąpić tylko pod wpływem działania równomiernie rozłożonych sił nacisku i pociągania. Zarówno nacisk dynamiczny, jak i statyczny muszą być zrównoważone, gdyż za duże obciążenie może spowodować zahamowanie, a nawet zatrzymanie wzrostu kostnego, a w wypadku przewagi sił pociągania wzrost kostny zostaje nadmiernie pobudzony.

Odpowiednio dobrany trening, w zależności od wieku, płci i stanu ogólnego organizmu, ma wpływ na fizjologiczne modelowanie powierzchni stawowych. Już  kilkudniowa akinezja czy unieruchomienie doprowadza do zesztywnienia stawu, powodując tym samym zmiany w strukturze powierzchni stawowych.

Zwiększony poziom 5501304744_a215504ae3_belastyczności i sprężystości więzadeł jest kolejnym efektem systematycznego i optymalnego wysiłku fizycznego. Odpowiedni stan fizjologiczny więzadeł, często zapobiega przed poważnymi uszkodzeniami mechanicznymi. Przyczynia się to także do zwiększonego zakresu ruchomości w stawach – należy jednak być rozważnym przy doborze aktywności fizycznej, żeby nie doprowadzić do hipermobilności stawów. Nadmierna ruchomość zwykle objawia się przewlekłym bólem stawów, częstymi zwichnięciami i podwichnięciami oraz pogłębioną lordozą lędźwiową.

Dodatkowo wyższy poziom uwapnienia, skutkujący zwiększoną wytrzymałością mechaniczną kości przyczynia się do kształtowania prawidłowego kośćca. W wieku młodzieńczym zapobiega i chroni przed wadami postawy m.in. skoliozami, zaś w wieku późniejszym skutecznie przeciwdziała powstawaniu zmian ostoporotycznych, na które narażone są głównie kobiety.

Dzięki aktywności fizycznej, zostaje także lepiej odżywiona chrząstka stawowa. Pod  wpływem ruchu, zwiększa się produkcja płynu w stawie (mazi stawowej), która chroni powierzchnie stawowe przed nadmiernym tarciem. W konsekwencji niedobory mazi stawowej, mogą doprowadzić do poważnych odkształceń powierzchni stawowych oraz przewlekłych dolegliwości bólowych.

Jeśli chcesz zachować zdrowe stawy, więzadła i kości, ruszaj się! Dzięki regularnej aktywności fizycznej, możliwy jest przyrost mineralnej gęstości kości o ok. 2-6% w ciągu roku. Natomiast siedzący tryb życia w bardzo szybkim tempie spowoduje utratę masy kostnej. Aby wzmocnić nasz układ kostny, należy wykonywać ćwiczenia z odpowiednim obciążeniem albo ćwiczenia oporowe na przyrządach lub z pomocą drugiej osoby. Zaleca się również treningi aerobowe tj. spacery, jogging oraz wzmacniające np. fitness. Ważne jest, aby w prawidłowy sposób równoważyć wykonywane ćwiczenia i pamiętać o systematyczności.

Bibliografia:

  1. Kopiczko A.: Aktywność fizyczna a gęstość mineralna kości u kobiet., Żywienie Człowieka i Metabolizm, 2012 r., XXXIX, nr 2, str. 123-131.
  2. Górski J.: Fizjologia wysiłku i treningu fizycznego., Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2011, 2012.
  3. Owecki M., Horst-Sikorska W., Baszko-Błaszczyk D., i wsp.: Wpływ diety i  aktywności fizycznej na przebieg i leczenie osteoporozy., Polski Merkuriusz Lekarski, 2002, XII, 78, str. 473-476.
  4. Pawlikowski A.: Pozytywny wpływ aktywności fizycznej na organizm człowieka., SOSW w Toruniu, dok. elektr.  http://www.sosw.torun.pl/publikacje_pliki/Pozytywny%20wplyw%20aktywnosci%20fizycznej.pdf
  5. Żuk T., Dziak A., Gusta A.: Podstawy ortopedii i traumatologii., Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1980 r.
  6. Brich K., MacLaren D., George K.: Fizjologia sportu. Krótkie wykłady., Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., Warszawa 2008.
  7. Bury E.: Wpływ aktywności ruchowej na zdrowie i profilaktykę chorób cywilizacyjnych., dok. elektr., http://www.zseslupca.amm.net.pl/Publikacje/referat-wf.htm

Kategoria:

Najpierw masa, potem rzeźba!

„Najpierw masa, potem rzeźba” – czyli o tym, czy dzięki systematycznej aktywności fizycznej i bez dodatkowych wspomagaczy jesteśmy w stanie rozbudować mięśnie oraz jak zmienia się nasz cały układ mięśniowy pod wpływem wysiłku fizycznego.

Wpływ treningu fizycznego na mięśnie szkieletowe, w dużej mierze zależy od  rodzaju i intensywności danego wysiłku. Najkorzystniejszy dla organizmu jest systematyczny oraz długotrwały trening, o umiarkowanej intensywności. Jednym z najłatwiej dostrzegalnych i miarowych efektów aktywności fizycznej jest wzrost masy i siły mięśniowej. Rozbudowanie masy mięśniowej jest wynikiem stopniowego zwiększenie zawartości białek kurczliwych – aktyny i miozyny, w  miofibrylach mięśni szkieletowych. W efekcie prowadzi to do powiększenia średnicy włókien mięśniowych i widocznych zmian w wyglądzie mięśni.

Dzięki regularnym treningom fizycznym, w mięśniach szkieletowych powstają nowe sieci naczyń włosowatych, czyli kapilary. Zjawisko to w znacznym stopniu ułatwia dostęp tlenu i substancji odżywczych do mięśni, a także powoduje szybsze i  sprawniejsze usuwanie produktów przemiany materii np. kwasu mleczanowego (mlekowego). Dobrze dotlenione mięśnie, również usprawniają obwodowe krążenie krwi i odpływ limfy wraz z toksycznymi substancjami do węzłów chłonnych.

Mioglobina, podobnie jak i hemoglobina, jest białkiem wiążącym tlen i występuje w  komórkach mięśni szkieletowych oraz w mięśniu sercowym. Ze względu na większe powinowactwo do tlenu, mioglobina „odbiera” cząsteczki tlenu od hemoglobiny i  transportuje je z błony komórek mięśniowych do mitochondriów. W konsekwencji mięśnie stają się bardziej dotlenione, wykazują wyższy potencjał przemian beztlenowych, zwiększa się ich tolerancja na zakwaszenie i w znacznym stopniu wzrasta ich zdolność do regeneracji.

tekst nr 4-1111Rys. Fizjologiczny mechanizm skurczu mięśni szkieletowych

Kolejnym korzystnym aspektem, związanym z podejmowaniem regularnej aktywności fizycznej jest utrzymanie prawidłowej długości i elastyczności mięśni. Aby zapobiegać bolesnym napięciom mięśniowym, po każdym treningu należy wykonywać ćwiczenia rozciągające, np. stretching. Wpływa on pozytywnie na uelastycznienie oraz na ukrwienie mięśni, a także chroni przed ich naderwaniem i rozerwaniem podczas uprawiania sportu.

Mięśnie mają również wpływ na kształtowanie prawidłowej postawy ciała. Niezwykle ważną rolę odgrywają w tym procesie mięśnie posturalne, a w szczególności mięśnie głębokie grzbietu. Warunkują one wyprostną postawę ciała i zachowanie fizjologicznych krzywizn kręgosłupa. Dobrze rozbudowany gorset mięśniowy, ochrania kręgosłup przed powstaniem nadmiernych kifotyzacji i lordotyzacji, przeciwdziałając tym samym przed dolegliwościami bólowymi, we wszystkich odcinkach kręgosłupa. Dzięki specjalnie dobranym ćwiczeniom stabilizacyjnym kręgosłup dodatkowo możemy się uchronić przed powstawaniem dyskopatii i zmian przeciążeniowych, które są najczęściej spowodowane złą pozycją ciała, nieprawidłowymi nawykami dotyczącymi siedzenia czy dźwigania, ale przede wszystkim zbyt osłabionymi mięśniami głębokimi grzbietu, które nie są w stanie przyjąć tak dużych obciążeń.

Bibliografia:

  1. Bernatek-Brzózka P., Brzózka T.: Fitness dla kobiet., Wydawnictwo Siedmioróg, Wrocław, 2010 r.
  2. Brich K., MacLaren D., George K.: Fizjologia sportu. Krótkie wykłady., Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., Warszawa 2008
  3. Eberhardt A.: Fizjologiczne podstawy rekreacji ruchowej z elementami fizjologii ogólnej człowieka., Wydawnictwo Almamer, Warszawa 2008.
  4. Pawlikowski A.: Pozytywny wpływ aktywności fizycznej na organizm człowieka., SOSW w Toruniu, http://www.sosw.torun.pl/publikacje_pliki/Pozytywny%20wplyw%20aktywnosci%20fizycznej.pdf
  5. Zaniewicz D., Jagier A., Drygas W. i wsp.: Wpływ wieku na zdolność do wykonywaniu wysiłków krótkotrwałych i długotrwałych., Medycyna Sportowa, 2005 r.
  6. Muscle Physiology., http://physproject-2011.wikispaces.com/M.+MUSCLE+PHYSIOLOGY

Kategoria:

Wdech i… wydech!

W przeciwieństwie do zmian fizjologicznych, jakie zachodzą w układzie krążenia pod wpływem regularnej aktywności ruchowej, struktury układu oddechowego nie  ulegają tak istotnym i  zauważalnym modyfikacjom, jednak mimo to odrywają istotną rolę w funkcjonowaniu całego organizmu m.in. w znacznym stopniu przyczynia się do lepszego zaopatrzenia tkanek w tlen.

Trening fizyczny, a w szczególności trening o charakterze wytrzymałościowym, przyczynia się do zwiększenia siły głównych oraz pomocniczych mięśni oddechowych. Zjawisko to wpływa korzystnie na wydolność organizmu, gdyż mięśnie te stają się  bardziej wydajne i wolniej się męczą, wydłużając tym samym czas ich pracy. Ponad to, silne mięśnie oddechowe kształtujące bezpośrednio mięśnie klatki piersiowej, wpływają pozytywnie na prawidłową postawę ciała.

Średnia pojemność życiowa płuc u zdrowej, dorosłej kobiety wynosi ok. 3,2 l, a  u  mężczyzny to ok. 4.5 l. U osób regularnie podejmujących aktywność fizyczną, wartości te stopniowo wzrastają i w konsekwencji znacznie zwiększa się pojemność życiowa płuc, nawet do 6 l.

Wentylacja minutowa określa ilość powietrza, jaka dostaje się do układu oddechowego, w przeciągu jednej minuty. W stanie spoczynku, w trakcie jednego spokojnego wdechu, do płuc trafia średnio 500 ml powietrza, a przeciętna częstość oddechów na minutę wynosi ok. 10, wobec tego, u zdrowej, dorosłej osoby będącej w spoczynku, wentylacja minutowa jest równa ok. 6 l/min. Podczas podejmowania maksymalnego wysiłku, u osób wytrenowanych w znaczny sposób wzrasta poziom maksymalnej wentylacji płuc i może osiągnąć wartość nawet do 240 l/min, a u osób nieaktywnych fizycznie zaledwie 80-100 l/min.
teskt nr 3-1111

Rys. Schemat procesu wymiany gazowej w płucach i tkankach

Udowodniono, że systematyczne treningi sportowe, wraz ze wzrastającym obciążeniem powodują zwiększenie pojemności dyfuzyjnej płuc (DL). Jest to wartość określająca dyfuzyjne przenikanie cząsteczek gazu między pęcherzykami płucnymi, a  transportowaną w naczyniach włosowatych płuc krwią. W efekcie zwiększona powierzchnia wymiany gazów, zdecydowanie usprawnia proces wymiany gazowej w  szczytowych segmentach płuc i korzystnie wpływa na wydolność fizyczną.

Regularna aktywność fizyczna w znaczący sposób wpływa na zmianę sposobu mechaniki oddychania. Dzięki wzmocnionym mięśniom oddechowym, które są bardziej odporne na zmęczenie, oddechy stają się głębsze i zmniejsza się ich częstotliwość. Prowadzi to również to większego zaangażowania mięśni tłoczni brzusznej i  zmiany  toru oddechowego, z piersiowego (żebrowego) na piersiowo-brzuszny (żebrowo-przeponowy), który wpływa na lepszy dopływ tlenu do tkanek, a tym samym znacznie usprawniają procesy zaopatrzenia całego organizmu w tlen.

Więc.. oddychaj na zdrowie!

Bibliografia:

  1. Górski J.: Fizjologiczne podstawy wysiłku fizycznego., Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2010
  2. Ronikier A.: Fizjologia wysiłku w sporcie, fizjoterapii i rekreacji., Wydawnictwo Biblioteka Trenera, Warszawa 2008.
  3. Paprocka-Borowicz M., Demczyszak I., Kuciel-Lewandowska J.: Fizjoterapia w  chorobach układu oddechowego., Górnicki Wydawnictwo Medyczne, Wrocław 2009.
  4. Pawlikowski A.: Pozytywny wpływ aktywności fizycznej na organizm człowieka., SOSW w Toruniu, http://www.sosw.torun.pl/publikacje_pliki/Pozytywny%20wplyw%20aktywnosci%20fizycznej.pdf
  5. The respiratory system.,  http://www.nhlbi.nih.gov/health/health-topics/topics/hlw/system.html

Kategoria:

Kierujcie się sercem!

tekst nr 2

Coraz częściej słyszymy o konsekwencjach zdrowotnych i niebezpieczeństwach związanych ze zbyt niską aktywnością fizyczną i siedzącym trybem życia. Lekarze biją na alarm, jednak zamiast zalecić odpowiednią dawkę ruchu, przypisują pacjentom kolejne leki na nadciśnienie. Czy aktywność fizyczna rzeczywiście ma tak istotny wpływ na nasz układ krążenia?

 

Choroby układu krążenia m.in. miażdżyca, choroba wieńcowa czy nadciśnienie tętnicze, są obecnie uważane za jedne z chorób cywilizacyjnych XXI wieku. Według danych statystycznych GUS, w Polsce, co roku przyczyną ok. 46% wszystkich zgonów są właśnie choroby układu krążenia. O tym, jaki wpływ na układ krążenia ma regularnie podejmowana aktywność fizyczna decyduje wiele indywidualnych czynników tj. wiek, płeć, masa ciała, stan ogólny organizmu, poziom wytrenowania, a także rodzaj podejmowanego wysiłku fizycznego.

Spowolnienie spoczynkowej częstości skurczów serca, czyli zwolnienie tętna spoczynkowego, należy do jednych z najłatwiej mierzalnych skutków regularnie podejmowanej aktywności fizycznej. U przeciętnej, zdrowej, dorosłej osoby, średnia częstość skurczów serca w spoczynku wynosi ok. 72 ud/min, zaś u sportowców może ona osiągnąć wartość nawet ok. 60 ud/min. Związane to jest ze zmianami fizjologicznymi, jakie zachodzą w organizmie pod wpływem treningu fizycznego.

Przeprowadzone u sportowców różnorodne badania diagnostyczne tj.  echokardiografia czy rezonans magnetyczny, potwierdzają, że systematyczny trening wytrzymałościowy w znacznym stopniu zwiększa objętość komór serca. U kobiet niepodejmujących regularnych treningów, średnia objętość komór wynosi 400-500 ml, zaś u ćwiczących może ona osiągnąć nawet zdwojoną wartość – 1000 ml. U mężczyzn objętość komór ma szansę zwiększyć się z 750-800 ml do 900-1200 ml.

Dodatkowo pod wpływem regularnych treningów, powiększa się średnica komór (o  ok. 10%) i wzrasta grubość ścian serca o ok. 15-20%, w wyniku, czego poprawia się efektywność pracy serca. Regularna aktywność fizyczna przyczynia się również do znacznego zwiększenia gęstości i elastyczności naczyń krwionośnych (ok. 30-50%) oraz prowadzi do powiększenia średnicy dużych naczyń tętniczych. Dzięki temu, w  znacznym stopniu zostaje usprawniony mechanizm przepływu krwi po organizmie, skutecznie zapobiegając odkładaniu się złogów lipidowych w świetle naczyń krwionośnych, zabezpieczając tym samym przed miażdżycą, chorobą wieńcową, a  nawet zawałem mięśnia sercowego.

Nadciśnienie tętnicze, nawet lekkiego stopnia, może przyczyniać się  do powstawania wielu niebezpiecznych dla zdrowia, a nawet życia chorób układu krążenia. Dzięki systematycznie podejmowanej przez osoby zdrowe aktywności fizycznej, w  niewielkim stopniu dochodzi do zmniejszenia się ciśnienia tętniczego skurczowego i  rozkurczowego krwi. U osób aktywnych fizycznie z lekkim nadciśnieniem tętniczym, można już zaobserwować nieco większe obniżenie się  ciśnienia krwi, a w rezultacie stopniowo doprowadzi do unormowania się prawidłowych wartości ciśnienia tętniczego.

Podczas długotrwałego wysiłku dochodzi również do wielu korzystnych zmian w  samym składzie krwi. Przede wszystkim zmniejsza się objętość osocza (nawet  o  15%), oznacza to wzrost wartości hematokrytu, bez zmiany bezwzględnej liczby erytrocytów, czyli zachodzi zjawisko tzw. hemokoncentracji. Optymalna i  systematyczna aktywność fizyczna ma wpływ na lipidowe składniki osocza. Zmniejszona zostaje ilość lipoprotein LDL (ang. low density lipoproteins), których główną rolą w organizmie jest transport cholesterolu z wątroby do innych narządów wewnętrznych, a których zbyt wysoki poziom przyczynia się do odkładania się  w  tętnicach blaszek miażdżycowych. Przy regularnym wysiłku fizycznym, automatycznie wzrasta wartość lipoprotein HDL, której zadaniem jest redukcja zawyżonego poziomu cholesterolu we krwi. Kolejnym korzystnym efektem systematycznej aktywności fizycznej jest zwiększenie syntezy białek, które transportują glukozę w komórkach mięśniowych. W następstwie prowadzi to do sprawniejszego metabolizmu glukozy i syntezy glikogenu, co przyczynia się do zwiększenia wrażliwości tkanek na działanie insuliny i dzięki temu, poziom cukru we krwi stopniowo się obniża.

Jak widać systematyczna aktywność fizyczna ma ogromny wpływ na kondycję układu krążenia, a tym samym na całą wydolność naszego organizmu. Powinniśmy więc jak najszybciej wziąć się za siebie i zaczynając od najprostszych form ruchu (spacerów, jazdy na rowerze) stopniowo wprowadzać aktywność fizyczną do naszego codziennego życia.

Bibliografia:

  1. Główny Urząd Statystyczny, Informacje i opracowania statystyczne,: Uczestnictwo Polaków w sporcie i rekreacji ruchowej w 2008 r., Warszawa, 2009, dok. elektr., dostęp dnia 23.01.2013 r. (http://www.stat.gov.pl/cps/rde/xbcr/gus/kts_Uczestnictwo_pol_w_sporcie_w_2008r.pdf)
  2. Górski J.: Fizjologiczne podstawy wysiłku fizycznego., Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2010
  3. Ronikier A.: Fizjologia wysiłku w sporcie, fizjoterapii i rekreacji., Wydawnictwo Biblioteka Trenera, Warszawa 2008.
  4. Cegła B., Filanowicz M., Dobór-Dzwonka A. i wsp.: Aktywność fizyczna pacjentów z nadciśnieniem a jakość ich życia., Pielęgniarstwo Chirurgiczne i  Angiologiczne, 2012 r.
  5. Górski J.: Fizjologiczne podstawy wysiłku fizycznego., Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2010.

Kategoria:

Sport to zdrowie – dla każdego!

„Ruch to zdrowie.
A jeżeli ruch jest czynnikiem zdrowia,
to brak ruchu jest czynnikiem usposabiającym do choroby.”
Dega

 

Aktywność fizyczna jest jednym z fundamentalnych czynników warunkujących prawidłowe funkcjonowanie organizmu człowieka. Już od wieku niemowlęcego, dziecko adaptuje się do życia w społeczeństwie przez rozwój swojego układu  ruchowego, m.in. przez naukę chodzenia. Program edukacji wczesnoszkolnej oraz szkolnej również obejmuje zajęcia z aktywności fizycznej by ułatwić młodym organizmom przechodzenie przez wiek dorastania i  dojrzewania, charakteryzujący się dynamicznym rozwojem całego ciała, a  w  szczególności układu kostno-stawowego i mięśniowego. W wieku dorosłym, stopień aktywności fizycznej nie jest już stymulowany przez osoby trzecie, ale zależy od mobilizacji i zaangażowania samych dorosłych.

Każdy człowiek, niezależnie od wieku, płci czy sytuacji społecznej, powinien zapewnić sobie odpowiednią dawkę ruchu, wpływającą na poprawę jakości codziennego życia. Definicja aktywności ruchowej nieodłącznie wiąże się z pojęciem sprawności fizycznej. Niewątpliwie, aktywność ruchowa jest najistotniejszym wyznacznikiem jakości oraz poziomu rozwoju sprawności fizycznej organizmu. Przyczyną tej zależności jest fakt, że w organizmie pod wpływem ruchu, dochodzi do wielu zmian w  obszarze czynnościowym i fizjologicznym. Niezależnie od wieku, zarówno niedobór, jak i nadmiar aktywności ruchowej, może być powodem zaburzeń prawidłowego funkcjonowania organizmu.

Regularna aktywność fizyczna ma niezmiernie istotne znaczenie w poprawie wydolności krążeniowo-oddechowej. Prawidłowo funkcjonujący układ krążenia stanowi swego rodzaju asekurację dla całego organizmu i zmniejsza ryzyko zapadalności na choroby cywilizacyjne m.in. miażdżycę, nadciśnienie tętnicze czy chorobę niedokrwienną mięśnia sercowego. Wydolność układu oddechowego ma ogromny wpływ na stopień  dotlenienia tkanek, a tym samym ich odżywienie. Działanie układu krążeniowo-oddechowego jest wymiernym parametrem zdolności do podejmowania wysiłku oraz czasu jego trwania. Dlatego też, na podstawie badań układu krążeniowego i  oddechowego, można ocenić kondycję fizyczną jednostki.

Poprzez swój pozytywny wpływ na ogólne funkcjonowanie organizmu, można stwierdzić, że aktywność ruchowa bezpośrednio wpływa także na samoocenę jakości życia. Widoczna łatwość podejmowanego wysiłku fizycznego, może zmienić postrzeganie powierzonego nam zadania. W związku z tym, ocena naszej sytuacji życiowej, może ulec zmianie na lepsze. Dlatego też, promowanie regularnej aktywności fizycznej wśród dorosłych kobiet i mężczyzn, dzieci oraz u osób starszych jest uzasadnione.

Bez tytułu111

Rys. Zależność między wysiłkiem, a występowaniem chorób

 

Trening zdrowotny, o umiarkowanej intensywności, powinien być podejmowany przez osoby dorosłe 3-5 razy w tygodniu, przez ok. 30-50 min. Jest to minimalna dawka ruchu, która niewątpliwie zapewnia lepsze funkcjonowanie organizmu oraz stanowi pewnego rodzaju formę profilaktyki przed problemami zdrowotnymi. W codziennej aktywności ruchowej, w szczególności zaleca się realizowanie treningów o charakterze aerobowym, inaczej cardio (z ang. cardiovascular – sercowo-naczyniowy). Są  to  wysiłki, podczas wykonywania, których tętno powinno być utrzymane w  granicach ok. 60-65% maksymalnej liczby skurczów serca na minutę. Docelowe  tętno wysiłku aerobowego wylicza się dla każdego indywidualnie, wg wzoru: (220-wiek) x 65%. Najczęściej rekomendowanymi i powszechnymi sportami aerobowymi są m.in. jogging, zajęcia typu fitness, pływanie czy jazda na rowerze.

Dzisiejszy świat, rządzony konsumpcją dóbr i usług, zmusza dorosłych ludzi do skoncentrowania się raczej na pozyskiwaniu dóbr materialnych niż na samorozwoju. W  rezultacie, dbanie o swoją kondycję schodzi na dalszy plan, co może powodować niekorzystne zmiany w prawidłowym funkcjonowaniu organizmu. Wygospodarowanie czasu na aktywność fizyczną dla wielu z nas jest niezwykle trudne. Często nie zdajemy sobie sprawy, że rezultatem braku aktywności fizycznej mogą być trudności z wykonaniem codziennych obowiązków. Dlatego warto pamiętać, że jedynie optymalny i  systematycznie podejmowany wysiłek fizyczny, przyczynia się do powstawania wielu korzystnych zdrowotnych zmian w organizmie człowieka. Do dzieła!

Bibliografia:

  1. Brich K., MacLaren D., George K.: Fizjologia sportu. Krótkie wykłady., Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., Warszawa 2008.
  2. Główny Urząd Statystyczny, Informacje i opracowania statystyczne,: Uczestnictwo Polaków w sporcie i rekreacji ruchowej w 2008 r., Warszawa, 2009r. http://www.stat.gov.pl/cps/rde/xbcr/gus/kts_Uczestnictwo_pol_w_sporcie_w_2008r.pdf
  1. Osiński, W.: Definicja aktywności fizycznej i ogólne klasyfikacje metod jej oceny., Antropomotoryka. Wydanie II rozszerzone. AWF Poznań, 2003r.
  2. Żołnierczuk-Kieliszek D., Kulik T. B., Pacian A. i wsp.: Wykształcenie i status zawodowy, a jakość życia kobiet w wieku około- i pomenopauzalnym., Medycyna Ogólna, 2010r.
  3. Wytyczne UE dotyczące aktywności fizycznej (2008). Zalecane działania polityczne wspierające aktywność fizyczną wpływającą pozytywnie na zdrowie. Bruksela: Czwarty projekt skonsolidowany, zatwierdzony przez Grupę Roboczą UE „Sport i Zdrowie”, http://ec.europa.eu/sport/documents/pa_guidelines_4th_consolidated_draft_pl.pdf